Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 279/2014
Birna Hrólfsdóttir og Einar Sveinsson gegn íslenska ríkinu
Með dómi Hæstaréttar Íslands sem kveðinn var upp þann 16. október 2014 var sýknudómur Héraðsdóms Reykjavíkur frá 12. febrúar 2014 staðfestur.
Í málinu var deilt um hvort áfrýjendur hefðu uppfyllt skilyrði 1. mgr. 24. gr. tekjuskattslaga þannig að heimilt hefði verið að færa sölutap af hlutareign í erlendum lögaðila á móti söluhagnaði sem myndast hafði vegna sölu á hlutabréfum í íslenskum lögaðila.
Tilvitnað ákvæði tekjuskattslaga hefur að geyma fjögur skilyrði sem uppfylla þarf svo að nefndur frádráttur sé heimill
- að um sölu hafi verið að ræða
- að um sams konar eignir hafi verið að ræða
- að um tap hafi verið að ráða
- ráðstafanir hafi átt sér stað á sama ári.
Í dómi Hæstaréttar kemur fram að hlutabréfaviðskipti séu í eðli sínu áhættufjárfesting og geti þannig haft í för með sér hagnað og tap hjá fjárfestinum og að viðskipti áfrýjenda með hlutabréfin í íslenska lögaðilanum hafi fallið undir að vera hlutabréfaviðskipti. Þeim bréfum hafi fylgt öll hefðbundin réttindi hluthafa í hlutafélagi. Þau viðskipti sem áfrýjendur áttu með hlutabréf í erlenda lögaðilanum hafi ekki verið því marki brennd.
Samkvæmt skilmálum arðgreiðsluáætlunar erlenda félagsins. Þau bréf voru ekki skráð í kauphöll og ekki hæf til viðskipta nema að mjög takmörkuðu leyti. Áfrýjendur öðluðust kröfu á hendur félaginu til fyrirfram ákveðinnar arðgreiðslu í eitt skipti og voru bréfin sem slík verðlaus eftir arðgreiðsluna. Kaup áfrýjenda á umræddum bréfum fólu því ekki í sér hefðbundin hlutabréfaviðskipti með þeirri áhættu sem slíkum viðskiptum fylgir.
Var þannig fallist á það með stefnda að áfrýjendur hafi ekki í skilningi 1. mgr. 24. gr. tekjuskattslaga keypt og selt sams konar eign og hlutabréfin í íslenska lögaðilanum voru. Þannig hafi skilyrði tilvitnaðs ákvæðis tekjuskattslaga ekki verið uppfyllt og niðurstaða héraðsdóms því staðfest.
