Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 153/2012
Íslenska ríkið gegn Stefáni Ingvari Guðjónssyni og gagnsök.
Með dómi Hæstaréttar Íslands sem kveðinn var upp þann 6. desember 2012 var niðurstöðu héraðsdóms Reykjavíkur í máli nr. E-7596/2010 frá 23. janúar 2012 snúið við.
Ágreiningurinn í málinu snerist um það hvort að heimilt væri að skattleggja sem laun óheimil lán sem hluthafi hafði fengið hjá einkahlutafélagi sínu og endurgreitt.
Í héraðsdómi kom fram að aðstöðumunur sé annars vegar á þeim sem fá lán sem óheimil eru samkvæmt lögum um hlutafélög og lögum um einkahlutafélög og endurgreiða þau og hins vegar á þeim sem endurgreiða slík lán ekki. Þrátt fyrir þennan aðstöðumun gera ákvæði tekjuskattslaga engan greinarmun á skattlagningu umræddra lántakenda. Taldi dómurinn að umþrætt ákvæði tekjuskattslaga færu þannig gegn eignarréttarákvæði stjórnarskrárinnar, 72. gr. og voru úrskurðir skattstjóra og yfirskattanefndar því felldir úr gildi.
Í dómi Hæstaréttar segir aftur á móti að löggjafanum hafi í dómaframkvæmd verið játað víðtækt vald til að ákveða hvaða atriði skuli ráða skattskyldu. Af hálfu löggjafans hafi ekki verið gert ráð fyrir að endurgreiðsla þeirra lána sem um var deilt í málinu ætti að hafa áhrif á skattskyldu. Var því ekki talið að lagasetning umræddra ákvæða í tekjuskattslögum fæli í sér brot gegn stjórnarskránni. Íslenska ríkið var þannig sýknað af kröfum gagnáfrýjanda.
